Կարինե Քոթանճյանը գրել է բազմաթիվ պատմություններ իր «Հուշերի օրագրում» ՝ պատմելով հետաքրքիր պատմություններ այդ ժամանակաշրջանից,Կարսից,գաղթից ու հատկապես Չարենցի հետ կապված իրենց ծանոթությունից մինչև հրաժեշտ: Այս ամենը խնամքով պահել է տատիկս:
Պատմում էր Կարինե Քոթանճյանը տատիկիս ՝ Գայանեյին:
Սկսվում է բնաջնջումը, փոխվում է բոլորի պլանները։
Հովհ․Թումանյանի կոչով Կարինեն թողնելով ուսումը,մեկնում է Էջմիածին՝ օգնելու պատերի տակ բնաջնջվող գաղթականությանը,որբերին։Չնայած Թումանյանի հորդորներին,որ նա վերադառնա և շարունակի ուսումը,Կարինեն համառորեն մնում է Էջմիածնում,մինչև հիվանդանալը։Հետո հիվանդանում է և մեկնում Մոսկվա բուժման։Կարինեն համոզում է Չարենցին գնալ Մոսկվա սովորելու։Ապրում է շատ վատ պայմաններում և այդ ընթացքում նա գրում է ,,Ծիածան,,բանաստեղծությունների շարքը նվիրված Կարինե Քոթանճյանին
—Կարինե Քոթանճյանին
Դու իմ վերջի՜ն, իրիկնայի՜ն, աստղայի՜ն քույր..,
Տատիկս ուսանողական տարիներին ապրել է Կարինե Քոթանճյանի տանը՝ Երևանում: Տունը գտնվում էր հրապարակի մոտ,Չայկովսկի փոխոցի վրա: Նրանք միասին գրեթե ամեներեկո զբոսնել են,ու տատիկիս է պատմել այդ ժամանակաշրջանից շատ հիշողություններ։Պատմել է իրենց գաղթի ճանապարհից ու դժվարություններից: Նրանք Ղարսեցի էր,գաղթել էին, եկել էինք Թալին,Լենինական,Երևան:Երբ տեղափոխվել էր Երևան շատ հյուրեր էր ունենում: Տպավորվել է տատիկիս մեջ Արման Կոտիկյանի ու գրող Վալտեր Արամյանի հետ անցկացրած երեկոները թեյի սեղանի շուրջ: Գ.Հ
Կարինեն տատիկիս հաճախակի է պատմել Չարենցի մասին,նաև շատ այլ բաներ է լսել մյուսներից,ովքեր փրկվել ու եկել էին միմյանց հանդիպելու: Նրանք պատմում էին իրենց անցկացրած օրերի մասին երբ Ղարսի այգում էին:Հենց այդ այգու զբոսանքների ժամանակ էլ ծանոթացել են Եղիշե Չարենցի հետ։
Մի պատմություն Չարենցի հետ առաջին ծանոթության մասին,որը գրված է եղել Կարինե Քոթանճյանի օրագրի մեջ:
1914թ․ հունիսին ընկերներով զբոսնելիս են լինում Կարսի այգում:
—Աչքս ընկավ կանաչ շապոյով, բաց շագանակագույն թիկնոցով,ծխամորճով և մեծ ձեռնափայտով մի պատանու։Տղան հագնված էր իր հասակին ոչ համապատասխան։Տարօրինակ էր նաև կեցվածքը։
գլխարկն աչքերին քաշած՝ նա մեկ ձեռնափայտը նետում էր վեր,մեկ բռնում․․․
Գլխարկի տակից փայլում էին նրա աչքերրը,խորաթափանց և,ինչպես ինձ այն ժամանակ թվաց,—չար արտահայտությամբ․․․
Զբոսնելիս,մի երկու օր անընդհատ հետևում էի տղային,և այն եզրակացության եկա,որ նա տաչօրինակություններ է անում․․․Մեր ընկերներից մեկի ուղեկցությամբ մոտեցանք Եղիշեին։Ձեռքս մեկնելով առաջարկեցի նրան ծանոթներ լինել․․․Եվ մենք ծանոթացանք։Հենց առաջին իսկ զրույցից ես զգացի,որ սխալված չեմ․խելոք էր երիտասարդը՝կարդացած,զարգացած և,որքան էլ զարմանք պատճառելու լիներ ինձ,բարեհամբյուր։Միասին զբոսնում էինք,նավակ նստում,զրուցում ժամերով։Պիեսներ էինք պատրաստում և ներկայացնում մեծ մասամբ մեր տանը։
Պատմում էր Կարինե Քոթանճյանը իր «Հուշերի օրագրից» որը պահպանվել է տատիկիս մոտ:
Անգին Շիրինյան 